ام اس یک بیماری دستگاه عصبی مرکزی است. این بیماری در زنان شایع تر از مردان بوده و در نقاطی از دنیا مثل اروپای شمالی، آمریکا و کانادا از شیوع بالا تری برخوردار است. همچنین افرادی که در خانواده ی خود بیمار مبتلا به ام اس دارند، ریسک بالا تری برای ابتلا به این بیماری نسبت به سایر افراد جامعه دارند . تاکنون دلیل پیدایش این بیماری مشخص نشده است ولی به نظر می رسد که بروز این بیماری ارتباطی با پاسخ های خود ایمنی داشته باشد. عاملی مثل یک ویروس ممکن است باعث تحریک سیستم ایمنی شده و بدن را وادار به تولید پادتن هایی کند که به اشتباه به عناصر خودی بدن حمله می کنند.

بیشتر بیماران در سنین 40-20 سال متوجه ی علایم بیماری ام اس می شوند. نوع این علایم و چگونگی پیشرفت آنها نیز بستگی به محل پلاک ها در دستگاه عصبی مرکزی بیمار دارد. آسیب میلین مربوط به اعصابی که پیام عصبی را به ماهیچه ها می برند باعث ایجاد علایم حرکتی می شود ولی درگیری اعصابی که باعث انتقال حس می شوند، سبــب اختلال حواس مربوطه می گردد.

درمان:

 هنوز درمان قطعی برای ام اس پیدا نشده است. امروزه ترکیب درمان دارویی و درمان فیزیکی برای کاهش علایم و یا حتی به مرحله ی نهفته بردن بیماری توصیه می شود. درمان بیـــماری ام اس توسط یک تیم شامل متخصص مغز و اعصاب و متخصص درمان فیزیکی انجام می گیرد.

نکات آموزشی:

هنوز محققان راهی را که بتوان از ابتلا به ام اس جلوگیری کرد، پیدا نکرده اند . اگر فردی تشخیص ام اس روی او گذاشته شد، در قدم اول و مهمترین مورد حمایت خوب خانواده، دوستان و اعضای تیم درمانی از وی می باشد تا او خود را تنها احساس نکند. البته نکاتی را هم خود بیمارمبتلا به ام اس باید رعایت کند از جمله  :

*استفاده از یک روش صحیح و سالم برای زندگی، مصرف منظم داروهای تجویز شده، برنامه ی منظم برای فعالیت فیزیکی و ورزش، داشتن استـــــراحت به میزان کافی که می تواند فرد را به وضعیت بهتری از سلامت رهنمون شود.

*برای رفع خستگی نیز علاوه  بر بعضی از داروها، تنظیم روش زندگی به منظور قرار دادن دوره های مکرر جهت استراحت و تجدید قوا می تواند مفید باشد.

*کاهش سطوح استرس فرد بیمار می تواند در کاهش علایم  او مؤثر باشد.

*از فعالیت زیاد در محیط های بیرون خصوصاً در هوای زیاد گرم باید پرهیز شودچرا که می تواند باعث تشدید بیماری گردد.حمام، سونا، وان حاوی آب خیلی گرم، دوش با آب گرم گرفتن همگی می توانند باعث بدتر شدن علایم شوند. بنابراین پرهیز از آنها مفید به نظر می رسد 

*هنگام لباس پوشیدن، ابتدا لباس از طرفی که دچار ضعف حرکتی بیشتر است پوشیده شود .برای پوشیدن کفش از پاشنه کش بلند استفاده شود.

* در صورت نیاز از قاشق دسته بلند ومسواک برقی استفاده شود.

* ورزش و تحرک از پیدایش یبوست پیشگیری می کند. 

* رژیم غذایی پرفیبر یعنی حاوی میوه وسبزی فراوان ونوشیدن آب کافی برای جلوگیری از یبوست مفید است .

 *در انجام فعالیت ها نباید عجله کرد و باید در محیط منزل هر وسیله ای را که باعث اختلال  حرکت می شود از قبیل قالیچه های پراکنده و مبلمان شلوغ را برداشت. 

*استفاده از تابلو های راهنما، حروف الفبا و لغات در صورت مشکل گفتاری.

 *استفاده از کفش مناسب به خصوص در صورت وجود تغییرات حسی در پاها .

 *تغییر وضعیت مکرر برای پیشگیری از ایجاد زخم بستر در بیمارانی که مشکلات حرکتی شدید دارند.

*در مورد تغذیه محدودیت خاصی ندارند و مثل سایر اعضا خانواده می توانند از همه غذاهای سالم استفاده نمایند.ولی الزام است استفاده از نمک و غذاهای چرب محدود شود و مصرف لبنیات، میوه جات و سبزیجات بیشتر شود.