خودکشی نوعی آسیب چند بعدی رفتاری است که عوامل متعددی در بروز آن دخیل هستند. تدوین یک استراتژی پیشگیری از خودکشی مستلزم توجه به تمام سطوح پیشگیری است و اجزای آن با همکاری ارگان های مختلف از جمله آموزش و پرورش و بهزیستی میسر می گردد .

رفتار خودکشی شامل افکار، برنامه ریزی، اقدام و خودکشی می باشد. مجموعه ای از عوامل دست به دست هم می دهند تا افکار خودکشی در فرد شکل بگیرد که تحت عنوان عوامل خطر معرفی می شوند مانند سن (نوجوانی و جوانی)، بیماری روانپزشکی از جمله افسردگی، بیکاری، فقر، اعتیاد، مشکلات خانوادگی و ...

آگاهی از علایم خودکشی در پیشگیری از بروز آن اهمیت بسیار دارد. خودکشی یک معضل اجتماعی است که در آن فرد اقدام به مرگی ارادی و خودخواسته می کند. علایم خودکشی در واکنش به شرایط تحمل ناپذیر و طاقت فرسای زندگی نمایان می شود. در واقع فرد چنان احساس درماندگی می کند که چاره ای جز خودکشی نمی یابد .

خودکشی دومین عامل مرگ و میر نوجوانان محسوب می شود. مشکلاتی از قبیل فشار تحصیلی، روابط عاطفی نامناسب در این مسأله نقش مهمی دارد. نقش خانواده، مدرسه و گروه همسالان نوجوان در ایجاد افکار خودکشی اهمیت بسیار دارد.

معمولا افرادی که از سلامت روان مناسبی برخوردارند در خانواده های سالم پرورش یافته اند. والدینی که خود دچار مشکلات روحی باشند نمی توانند مراقبت های لازم را از فرزند خود داشته باشند و از همین طریق مشکلات خود را به فرزندان منتقل می کنند.

روابط بین اعضای خانواده و نقش هایی که هر یک از اعضا برعهده دارند می تواند بر شکل گیری شخصیت و نحوه تعاملات افراد اثر بگذارد .

روش هایی برای بهبود سلامت روان

- مراقب خواب و تغذیه خود باشید (خواب و تغذیه خوب در کاهش و کنترل استرس دخیل می باشد )

- درفعالیت های اجتماعی شرکت کنید .

- حرفه و مهارتی را یاد بگیرید مانند خیاطی ،آشپزی و ...

- کارهایی که از آن لذت می برید انجام دهید مانند ورزش ، مطالعه و ...

- اگرافکار خودکشی، احساس تنهایی، ترس و غم می کنید با دوست مورد اعتماد خود صحبت کنید و یا با روان شناس مرکز جامع سلامت تماس بگیرید.

راضیه شریفی – مسئول واحد بهداشت روان مرکز بهداشت سپیدان